CADI’NIN HİKAYELERİ

Gülme krizleri uzmanlık alanımdı genç kızken. Neden başladığının hiç önemi yoktu. Genelde küçücük, anlamsız bir şeyden başlar, kısa sürede kontrol altına alınamayan bir yangına dönüşürdü. Acayip sesler çıkartarak, o çıkan sesleri duyup daha da fazla gülerek, gözlerimden yaşlar gelip karnım ağrıyarak, nefessiz kalana kadar güldüğüm günler en çok lise dönemine rastlar. İki günde bir sınıftan dışarı atılırdım. Öğretmen “koridorda bekle, sakinleşince gel” derdi. Sakinleştiğime inanınca kapıyı vururdum. Sessiz ve yüzlerinde hafif bir gülümsemeyle bana bakan sınıf arkadaşlarımı görünce yeniden gülmeye başlar, tekrar dışarı atılırdım. Sözlüye kalkınca gülmekten konuşamadığım için sıfır aldığım da çok olurdu. (Tembel bir öğrenci değildim. Ama derste dinlemek yerine şamata yapmayı tercih ettiğim için evde daha çok çalışmak zorunda kalırdım.) Bir de insanın beraber güldüğü arkadaşları vardır, göz göze gelmen yeter. Hiçbir şey olması gerekmez. En samimi olduğum çocukluk arkadaşım Şebnem’le Fen...

Kastî yapmıyorum, çıkıveriyor ağzımdan farkında olmadan. Aklımdan geçeni anında söylediğim için herhalde... Artık mümkün olduğu kadar dikkat etmeye çalışıyorum. En son üç ay önce doğum yapan birine “Eeee doğum ne zaman?” dediğimde, hamilelikle ilgili sorular sormayı tamamen bıraktım. O güne kadar hamile olmayan kaç kişiye “tebrik ederim, ne kadarlık?” diye sorup yerin dibine girmiştim zaten. Artık hafif şişkin bir karın görünce görmezlikten geliyorum. O bana söyleyinceye kadar ağızımı açmıyorum. Yaş meselesi de çok kritik. Yaşından küçük tahmin edersen iyi ama özellikle kadınların yaşını büyük tahmin edersen, ölümlerden ölüm beğen. Yaş konusunda da çıt yok bundan sonra. Kilo konusu var bir de. Birini uzun süre görmeyince insan ister istemez bir şeyler söylüyor. Geçen yaz bir arkadaşıma “Oh oh tatilde kayınvalidenin yemekleri yaramış” dedim diye eşim bana çok kızdı. Öyle denmezmiş! Bir defa, söylediğim arkadaşımız erkekti ve kilo yakışmıştı. Hiçbir art...