İtinayla pot kırılır(!)
Kastî yapmıyorum, çıkıveriyor ağzımdan farkında
olmadan. Aklımdan geçeni anında söylediğim için herhalde... Artık mümkün olduğu
kadar dikkat etmeye çalışıyorum.
En son üç ay önce doğum yapan birine “Eeee doğum ne
zaman?” dediğimde, hamilelikle ilgili sorular sormayı tamamen bıraktım.
O güne kadar hamile olmayan kaç kişiye “tebrik ederim,
ne kadarlık?” diye sorup yerin dibine girmiştim zaten.
Artık hafif şişkin bir karın görünce görmezlikten
geliyorum. O bana söyleyinceye kadar ağızımı açmıyorum.
Yaş meselesi de çok kritik. Yaşından küçük tahmin
edersen iyi ama özellikle kadınların yaşını büyük tahmin edersen, ölümlerden
ölüm beğen.
Yaş konusunda da çıt yok bundan sonra.
Kilo konusu var bir de. Birini uzun süre görmeyince
insan ister istemez bir şeyler söylüyor. Geçen yaz bir arkadaşıma “Oh oh
tatilde kayınvalidenin yemekleri yaramış” dedim diye eşim bana çok kızdı. Öyle
denmezmiş! Bir defa, söylediğim arkadaşımız erkekti ve kilo yakışmıştı. Hiçbir
art niyet olmadan söylenince her şey söylenir bence.
Yalnız kadınların kiloları ile ilgili fazla yorum
yapmıyorum. Sadece birisi kilo vermişse mutlu olsun diye yakıştığını
söylüyorum, o kadar.
Bir iki konuda yorum yapılmayacağını öğrendim diye
sorun çözülmedi tabii ki de. Hayatta o kadar çok konu var ki...
Yeni tanıdığım bir kıza Musevi olduğunu bilmeden
Musevilerin cimriliği hakkında şaka yapıp gülmemin yüzümde donduğu günü hiç
unutmam mesela...
Bir partide çok küstah olduğundan şikayet ettiğim
kadının yanımda duran adamın karısı olması, falan filan... Bende pot çok da,
henüz en küçük kızıma karşı hiç pot kırmamıştım. O da oldu!
Geçen Perşembe günü okul çıkışında Lucy’yi bekliyorum.
Etrafıma bakınırken fark ettim ki, yakınımda bekleyen kadınlardan bir tanesi
okul çıkışında görmeye alışık olduğumuz annelere hiç benzemiyor. Fransız
kadınları oldukça sadedir, okul kapısında yıllardır hiç o tarzda bir kadın
görmedim. Tarif ediyorum: Saçlar kuzguni siyah, dümdüz, uzun... Öğleden sonra
gece makyajı yapmış... Leopar desenli bir kürk, popo hizasında, ucunda deri
püsküller... Dar ve hafif parlak bir taytın üzerinde diz kapağının üzerine
kadar uzanan deri çizmeler... Kaç pont olduğunu ben anlamam ama çizmelerin
topukları olabilecek en fazla yükseklikte... Ve görünüşü tamamlamak için ağızda
bir çiklet!
Ben şaşkın bir şekilde bakakaldım... Bir insan bu
saatte böyle giyinebilmek için ne iş yapıyor olmalı? Hiç uygun bir iş
yakıştıramadım doğrusu...
Etrafına hiç mi bakmıyor? Garip kaçtığının farkında
değil mi acaba?
Çocukları annelerinden utanıyor mudur? diye bile
düşündüm...
Sonra da “amaaan bana ne ya” dedim ve çevirdim kafamı.
Lucy çıktı. Konuşa konuşa yürümeye başladık. Ekmek
almak için girdiğimiz Boulangerie’den çıktık ve bir de baktık ki, önümüzde o
kadın ve yanında iki çocuğu yürüyor.
Ben dayanamadım, muzur bir gülüşle Lucy’ye dönüp
“böyle bir annen olsun ister miydin?” diye sordum.
Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle “evet” dedi! Önde
yürüyenin sınıf arkadaşı Shirel ve yanındakinin de annesi olduğu bilgisini de
ekledi(!)
Ben kaş göz arasında Shirel’in annesi hakkında yaptığım
uygunsuz yorumları nasıl toparlayacağımı bilemedim. Doğum günü partisine
Shirel’i de davet etmiş, annesini daha yakından tanıma imkânı bulacağım. Çok
sevindim(!)
La Clusaz 12/02/2011
