Ben küçükken…
Her şey biraz daha farklıydı eskiden... Varlığını görgüsüzce sergilemek ayıptı. Yapanlara “sonradan görme” denir, çok ayıplanır, dalga geçilirdi. Özel okullara servet ödemeden de iyi eğitim alınırdı. Okulumuz eve yakındı, küçücük yaşta sabahın köründe servise binmek zorunda kalmaz, mahalleden birinin ablasıyla beraber yürüyerek okula gidebilirdik. Komşuluklar da başkaydı. Herkesin birbirini tanıdığı küçük apartmanlarda yaşardık. Çoluk çocuk görüşür, birlikte yemekler yer, güzel havalarda bahçede piknik yapardık. Akşam yemek yapan anne bir şeyin eksik olduğunu fark edince panik olmaz, komşudan hiç çekinmeden yumurta, limon, vs. isteyebilirdi. Evlerde alarm yoktu. Bekçisiz apartmanlarda bahçe kapıları ardına kadar açık yaşardık. Güvenlikli sitelere henüz gerek duyulmuyordu. Apartmanların büyük bahçeleri vardı. Ağaç tepelerine, damlara tırmanırdık maymun gibi. Kertenkelelerin kuyruklarını keser, solucanları toplar cebimize koyardık. Sahipleri hiç gelmeyen