47’yi sel aldı(!)
Mayıs başında Paris’te durmak bilmeyen yağmurdan değil, göz yaşlarımdan! O kadar yoğun duygularla yüklü bir doğum günü geçirdim ki… Gözlerimden habire yaşlar aktı sanki… Mutluluktan… Üzüntüden… Şaşkınlıktan… Hüngür şakır hiç bitmedi… Üzüntü kısmını kısa kesiyorum. En çok Mélanie ile küs olmam kalbimi acıtıyordu. Gerisi detay. Onunla da öyle duygulu bir barışma yaşadık ki akşam… Uzun bir mutluluk ağlamasından sonra bebekler gibi uyudum. Hani olur ya zor zaman dediğimiz zamanlar… İşte öyle bir dönem geçiriyorum... Her şey üst üste geliyor… Ama adı üstünde, geçecek. Geçerken de hazinemdeki mücevherler bana yardım ediyor. İşte onlardan bir tanesi Béatrice. Fransa’daki en iyi arkadaşlarımdan biri. Öyle bir arkadaş ki, insan bütün dünyayı mumla arasa zor bulur böylesini. Neyse, Béa bana ‘7 mayıs gününe hiçbir şey koyma, o gün izinlisin’ dedi. ‘Sabah seni 11.00 gibi alıcam, 17.00’den önce de eve dönemezsin’ diye de ekledi. Yanına mayonu al dediği için anladım ki