Anlayamadım gitti!


O kadar çok anlayamadığım şey var ki… Sayfalarca yazabilirim herhalde. Şu yaz aylarında Çeşme’de tatildeyken gözüme batanlarla başlayayım.

Aşırı naylon torba ve pet şişe kullanımını dehşet içinde izlemeye devam ediyoruz... Pet ve cam şişeleri, teneke kutuları sokağa atanlarda bir azalma yok...
Çöpe bile atmamak lazım, çünkü hepsi geri dönüştürülebiliyor. Eskiden şişeleri ve gazeteleri biriktirir Çeşme’ye götürürdüm. Artık gerek kalmadı. İki sene boyunca vır vır etmemin sonucunda artık Ildır’daki sitemize de geri dönüşüm kutuları konuldu. Ama kaç kişi çöpünü ayrıştırıp götürüp oraya atıyor? Bilmek istemiyorum…
Tek bildiğim ailece çöpçü olduk(!) Plajdan, sokaktan, denizden toplayıp kutulara atıyoruz.

Denizler desen, içler acısı… Sekiz senedir aynı sitede yüzüyorum, yüzerken de gözlükle denizin dibine bakıyorum. Her geçen sene su daha bulanık, denizin dibi daha yosunlu, eskiden bulduğum deniz kabukları artık yok... Eğer fırtınalı bir günden sonra yüzüyorsam denizin içi naylon torba dolu oluyor.

Balık çiftlikleri gereğinden fazla balık üretirken denizleri kirletmeye devam ediyor. Deniz balığı ise karaborsa oldu!
Genelde deniz diye üretim balığı kakaladıkları için, üretimi yapılmayan balıkları tercih ediyoruz. Eskiden kendimizin tuttuğu balıkları şimdi tonla para vererek satın alıyoruz.

Balık çiftliklerini olduğu gibi Butik Hotelleri de abarttık ! Evini boyatıp iki odasına banyo ekleten “Butik Hotel” tabelası asıyor.
Alaçatı’da 3 evden biri Butik Hotel. Meşhur piyasa caddesi ise Beyoğlu’undan beter!
O caaanım küçük köyü de 10 senede mahvettiler.  Biraz gelişmesi iyi oldu derken, ruhuna hançer sapladılar Alaçatı’nın !

Burası doğduğum ve 29 sene yaşadığım, hali hazırda da çok sık gelip gittiğim benim ülkem. Ama bazı şeylere alışamıyorum !

“Aşırı merak” mesela. Benim gibi çok meraklı birini bile rahatsız edecek derecede, düşünün artık! Denizden çıkıp duşa gidene kadar bütün hayatını öğrenmek istiyor insanlar! Sitenin plajında kitap okumaya imkan yok. Ya sorguya çekiliyorsun, ya da başkalarının abuk sabuk dedikodu kıvamındaki konuşmalarını dinlemek zorunda kalıyorsun. 

Daha yaz yaz bitmez. Neyse, yazdım rahatladım. Bir kiyi temizliği organizasyonu da yapmayı düşünüyorum. Ne toplasak kârdır denizin içinden, deniz kenarından. Belki yere çöp atanlar utanır... Belki naylon torba ve pet sise kullanımı azalır... Belki... Umarım...





Ildır, 12 ağustos 2012








Popular posts from this blog

Susarak anlaşmak…

Image
Ne kadar çok konuşmak zorunda kalıyoruz günlük hayatımızda bir düşünsenize. Çoğu da istemediğimiz halde yapmak zorunda kaldığımız konuşmalar... Bazen insanın canı hiçbir şey söylemek istemiyor. Benim gibi konuşkan kadınlara bile olabiliyor bu. Şöyle huzur içinde oturup müzik dinlemek, kitap okumak, manzara seyretmek, içkisini, çayını, kahvesini yudumlamak… Öyle kalmak… Yanındakine laf yetiştirmek zorunda kalmamak… Bu da bir ihtiyaç. Rahatsız edici sessizlikleri doldurmak için konuşmaya çalışmak… Bu konu da bitince “ben ne konuşacağım şimdi bu adamla/kadınla?» stresine girmek… Saate bakıp bitsin diye beklemek… Herkes en az bir defa yaşamıştır. Zordur. Yanında huzurla, konuşmadan oturabileceğin birini bulmak kolay mıdır? Biraz şanslıysan, uyumlu bir ilişkin varsa, sevgilinle oturursun öyle… El ele, kol kola, arada bakışıp, öpüşüp koklaşarak… Farklı şeyler yaparken ya da aynı güzellikleri paylaşırken… Yan yana, sessizce, huzurla oturmak ne güzeldir… Arkadaşla dah...
Read more

Gözlüğüm...

Image
Kendime Milano’dan güzel bir güneş gözlüğü aldım mayıs ayında. Aslında hiç niyetim yokken David zorla “bu sana çok yakışır” diye denetip aldırttı. Gerçekten de cuk diye oturdu. Hem yüzümün şekline uydu, hem rahat, hem de modaya uygun... Bir gözlükten başka ne istenir? Yeni gözlüğümü bütün yaz keyifle kullandım. Eylülde İstanbul’a gittim. Pastırma yazı idi ve gözlüğümü aynı keyifle kullanmaya devam ediyordum. Bir sabah gözlerimi kamaştıran güneşten korunmak için çantamda gözlüğümü aradım ama gözlük yok. İki gündür gittiğim bütün yerleri aradım. Yok. Hiçbir yerde unutmamışım. Çok üzüldüm kaybettiğime... Daha bir çizik bile yoktu... Çok seviyordum gözlüğümü... Paris’e döndüm. Aynı gözlüğü bütün mağazalarda aradım ama bulabilmek mümkün değil. Hatta o arada bir iki seyahatim oldu ve havaalanlarındaki “duty free”lerde de baktım. Ama aynı gözlük yok.  Kasım ayında tekrar İstanbul’a geldim. Bir sabah taksiye bindim, numune yaptırdığım fabrikaya gidiyorum. Taksi şöförüne Kağıthane’d...
Read more

Ildır'ın suçu ne?

Image
Adnan Menderes havaalanında bizi Paris’tekinden 15 derece daha fazla bir sıcaklık ve kollarını neşeyle açıp kucaklayan annem karşıladı. Oh be! Bütün kış beklediğimiz yaz tatilimiz başlıyordu işte... Havaalanından çıkmamız gece yarısını geçti. Hareketli bir CD koyduk ve bütün yol boyunca sesini sonuna kadar açıp dans ettik. Dağ yolundan çıkıp köyün içine girdiğimizde ben müziğin sesini kıstım. Çocuklar “anneeee hayır” diye itiraz ettiler. “Saat sabah 1.30, bu saatte köyde herkes uyur, bangır bangır müzik çalarak geçilmez...” diye açıklama yapmaya başlamışken... O da ne? Sur Cafe tıklım tıklım, Ildırı Balık Lokantası henüz kapanmamış, Herakles’te bile bu saatte terasta birkaç masa var! Hayırdır inşallah... Neyse, biz siteye vardık, uyuduk, uyandık, ertesi gün köye gittik. Önce Herakles’e uğradık. Meleğin güler yüzü, garson Özkan’ın saflığı hiç değişmemiş. Ama Herakles daha da güzelleşmiş. Meleğin ince zevki her köşede... Bir iki masa daha eklenmiş, iskemleler yenilenmiş...
Read more