Yıllar geçtikçe...
Anladım ki,
Büyük konuşmayacaksın.
Kimseyi ayıplamayacaksın.
“Nasıl böyle bir şey yapabilir?” demeyeceksin.
Gelince başına görürsün nasıl olduğunu.
Anladım ki,
“Tamam her şey bitti. Ben bittim artık.” demeyeceksin.
Her kötü bitiş, bir iyi başlangıcın habercisi.
Anladım ki,
En çok ruh sağlığına önem vereceksin.
Beyin tutulması ay tutulması kadar kısa sürmez.
Sana senden başkası yardım edemez.
Anladım ki,
Arkadaşların için ayırdığın her saniye,
Harcanmış değil,
Kazanılmış zamandır.
Fazlasıyla geri döner.
Anladım ki,
Sevmekten, sevilmekten daha önemli bir şey yok.
Gerisi boş.
Detay.
Anladım ki,
“Keşke” dememek için,
Aklından geçeni anında yapacaksın.
Yarın çok geç olabilir.
Anladım ki,
Hayat sürprizlerle dolu.
İyisi de var, kötüsü de.
Her şeye hazırlıklı olacaksın.
Anladım ki,
Mutluluk zor bir av,
Çok isteyeceksin,
Olumlu düşüncelerini yem yapıp,
Kalbini açıp, sabırla bekleyeceksin.
Paris, 18/06/2009
Dip not (30/05/2011): Peki hâlâ anlayamadıklarım? Anlayıp da uygulayamadıklarım? Çok uzun sürer diye yazmadım! J
